Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque inpendentis torquet timor? Summae mihi videtur inscitiae. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Recte, inquit, intellegis. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Duo Reges: constructio interrete. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus.
Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies.
Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Polycratem Samium felicem appellabant. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Avaritiamne minuis? Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?
Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
Deprehensus omnem poenam contemnet. Quorum altera prosunt, nocent altera. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Restatis igitur vos;
- Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
- Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
- Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
- Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere?
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter meminerimus. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus?
Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Nunc vides, quid faciat. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Ex quo intellegitur, quoniam se ipsi omnes natura diligant, tam insipientem quam sapientem sumpturum, quae secundum naturam sint, reiecturumque contraria.
- Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;
- Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
- Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.
- Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.
- Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
- Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.
Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Itaque earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut aut reiciendis voluptatibus maiores alias consequatur aut perferendis doloribus asperiores repellat. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Quippe: habes enim a rhetoribus; Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Dici enim nihil potest verius. Somnum denique nobis, nisi requietem corporibus et is medicinam quandam laboris afferret, contra naturam putaremus datum; Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.
Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ratio quidem vestra sic cogit. Quae cum dixisset, finem ille. An tu me de L.